gevluchte mensen, zoals jij en ik
Op eigen initiatief werk ik aan een fotoserie over gevluchte mensen.
Mensen in hun kracht zetten. Dat is wat ik doe ik met deze serie. Gevluchte mensen ontmoeten en een portret maken dat een stukje van hun verhaal verteld. Elkaar leren kennen en zorgen voor een stukje verbinding in onze maatschappij.
Helemaal aan het einde van het straatje met containers zit Hamza. In zijn eentje zit hij te genieten van de zon.
Het is vrij rustig op het terrein van de Tijdelijke Gemeentelijke Opvang in Kaatsheuvel. Er lopen wat mannen voorbij die me in het Arabisch aanspreken. Met handen en voeten begroeten we elkaar. Verderop zie ik een man in de zon zitten. Ik loop naar hem toe en spreek hem aan.
Hamza spreekt redelijk goed Engels en vertelt me dat hij uit Ethiopië komt. Hij is gevlucht omdat hij in het leger moest. Zijn familie is gelukkig veilig – die zijn nog in Ethiopië.
Op dit moment geniet hij vooral van het lekkere weer. Ik maak een portret van hem en hij kijkt kritisch mee naar het eindresultaat. Die met zonnebril is minder leuk: deze moet het worden 😊
‘Nee, laat alles maar lekker staan. Ik wil juist jullie spullen zien’.
Het papieren tasje van de afhaaltent uit het dorp, een fles sinas en hun telefoons. Ze willen het allemaal opruimen zodra ik een groepsfoto wil maken in de gemeenschappelijke ruimte van de crisisnoodopvang.
Ik ontmoet deze jonge mannen in de crisisnoodopvang de Nestel in Dongen. Ze vertellen me dat ze hier in de opvang vrienden zijn geworden. Ze komen uit verschillende steden in Jemen, maar zijn allemaal gevlucht voor de vreselijke omstandigheden daar. Het is fijn om met anderen uit Jemen samen te zijn, die begrijpen wat daar gebeurd. Ze zijn alleen gevlucht, hun families zijn nog in Jemen en dat maakt het moeilijk.
Als ik ze spreek hebben ze net gegeten, het avondeten in de opvang is niet echt hun smaak dus halen ze af en toe iets. Nu zitten ze te chillen, want veel anders is er niet te doen. Ze staan op, komen de dag door met zitten en rondlopen binnen het kamp en gaan naar bed. Hun cabin delen ze met drie andere mannen. Een keer per week volgen ze Nederlandse taallessen. Maar ze willen meer. Ze willen zich graag nuttig maken. Alleen dat is minder simpel dan het lijkt. Inmiddels hebben ze een BSN nummer dus ze mogen werken, maar een baan vinden blijkt lastig. Ze spreken (nog) geen goed Nederlands en ze hebben te weinig Nederlandse contacten.
Ik zie een groep mannen die graag wil, maar nu hun tijd afwachten. In veiligheid dat wel. En daar zijn ze Nederland heel erg dankbaar voor.
“Evelien heeft de menselijke kant van de opvang vastgelegd, met oog voor de emoties, de kracht en de hoop die in ieder individu schuilt. Haar foto’s laten niet alleen gezichten zien, maar vertellen verhalen die diep binnenkomen.”
Halife Öztürk – Coördinator crisisnoodopvang & begeleider Statushouders Dongen
Vrienden die zitten te kletsen in de zon, lachende kinderen in de speeltuin, een man aan het bellen met familie en een stel meiden die een gezelschapsspelletje spelen.
Ik loop over het terrein van de crisisnoodopvang in Dongen en het valt me op wat voor fijne sfeer hier heerst.
Sona, een goed verzorgde 25 jarige vrouw uit Gaza, ziet me lopen met mijn camera en spreekt me in het Engels aan. Ze fotografeert zelf ook graag en laat me haar foto’s zien; kapot geschoten huizen, leegstaande en vervallen gebouwen. Beelden die ik alleen ken van televisie. Wat een groot contrast met de foto’s van de zonsondergang hier in Dongen die ze ook maakte.
Haar vriendinnen kijken nieuwsgierig toe als we een portret maken bij de lounge hoek buiten op het terrein. Dongen is een fijne plek. Een plek om nieuwe vriendschappen te vormen en plannen te maken voor de toekomst. Sona wil haar masteropleiding afmaken en zich verder specialiseren als tandarts. Ik hoop dat ze al haar ambities en dromen waar kan maken hier in Nederland ♥️
Een sfeerloze kleine ruimte, dichte rolluiken en een stapelbed afgeschermd met lakens.
Op blote voeten gaat Yaser naar binnen en laat me zijn kamer zien. De ruimte waar hij slaapt met nog drie andere (onbekende) mannen in de crisisnoodopvang de Nestel in de gemeente Dongen. De kamer biedt nog minder privacy dan de gezamenlijke kleedkamer bij de sportschool. Met de lakens hebben ze de slaapplekken proberen af te schermen. Maar dat helpt niet echt.
Yaser vertelt dat niet iedereen dezelfde gewoontes heeft. Sommigen zitten nog tot laat te bellen, anderen luisteren muziek en dat maakt het slapen lastig. Het is een plek waar hij niet graag is. Gelukkig heeft hij wel nieuwe vrienden gemaakt in de opvang. Mannen die ook gevlucht zijn uit Jemen, net als hij.
Er valt genoeg op te merken aan deze slaapruimte. Maar het wordt direct gerelativeerd: We zijn veilig hier en dát is het belangrijkste.
“Elke avond voordat ik ga slapen, denk ik eraan. Aan alles. Ik denk aan mijn vrienden die vermoord zijn. Ik denk aan het geschreeuw van mijn moeder en zussen, die bang waren terwijl ik hen vasthield. Ik denk aan mijn vrienden die gevlucht zijn en die ik mis. Ik denk aan het bloed wat overal verspreid lag. Ik denk aan het huilen van de kinderen en vrouwen wiens huizen werden gebombardeerd.”
Dit heftige verhaal vertelde Rashad me na onze ontmoeting bij de crisisnoodopvang in Dongen. Toen Rashad me zag lopen met mijn camera vroeg hij heel zelfverzekerd of hij op de foto mocht. Ik zag een stoere kerel die zat te chillen met zijn vrienden. Eenmaal in gesprek met hem en zijn vrienden merk ik dat er achter deze façade heel veel verdriet schuilgaat.
Rashad vertelt dat hij iedere avond huilend aan de telefoon zit te bellen met zijn moeder. Die is, samen met nog meer familieleden, nog steeds in gevaarlijk gebied. Hem lukte het om te vluchten en hij is nu veilig in Nederland, maar… elke avond voordat hij gaat slapen komen de beelden terug.
”Mijn familie zit nog steeds vast in Jemen, terwijl ik ver weg ben. De slechte herinneringen zijn er nog steeds. Ze zitten diep in mij vast.”
Benieuwd naar nog meer verhalen?
Ik deel ze als eerste op LinkedIn.